Fantasiewezens, zoals elven, worden vaak in de legendes van de Amblève-vallei aangetroffen, zoals ze door de 19e-eeuwse Belgische schrijver Marcellin La Garde werden verhaald. In deze verhalen, die even mooi en mysterieus zijn als de ambachtelijke gebrouwen Elfique, is het "De Elf van la Belle Roche" die haar naam aan het bier gaf.
La Belle Roche, langs de Amblève, wordt bewoond door een soort nimf, een najade, die eeuwig jong blijft en zich slechts een maal per jaar in de nacht van 1 mei laat zien, enkel wanneer het mooi weer is. Dan komt ze baden in de Amblève, ze is gekleed in een lange witte jurk, en draagt een bloemenkroon van waterlelies, ranonkels en vergeet-mij-nietjes. Naar het schijnt zou een jonkvrouw zich, uit wanhoop, vanuit het kasteel van haar vader die uittorent boven La Belle Roche, in de Amblève zijn gesprongen omdat een jonge knaap haar liefde, uit overdaad aan deugd, niet wilde beantwoorden. Alle hulp voor haar kwam te laat.
Om haar te kunnen benaderen moet “de deugdzaamheid van de jongeman haar schoonheid evenaren”. Dat is de enige voorwaarde.
Wat de oorsprong en de redenen van haar trieste onsterfelijkheid ook moge zijn, het staat vast dat de Elf een schat bewaart die de rijkdom van alle koningen en keizers samen overtreft. Deze schat zal ongetwijfeld de 21-jarige jongeman toekomen die met zijn hand en zijn hart haar jurk zal kunnen aanraken tijdens een van haar zeldzame, nachtelijke verschijningen. Om haar te kunnen benaderen moet “de deugdzaamheid van de jongeman haar schoonheid evenaren”. Dat is de enige voorwaarde.
